Een Italiaans onderonsje

Zaterdag 18-04-2015 / 15:43

Salve,

Woensdagavond ging ik na mijn werk naar huis maar het was best wel laat en ik had verschrikkelijke honger dus ik besloot even makkelijk een pasta te eten bij mijn vaste restaurantje op de hoek. Toen ik daarna naar huis liep, remde er naast mij een dikke BMW af met het raampje open waardoor de bestuurder riep: ‘’Tu sei belissima! Molto belissima!’’ Oftewel, dat ik erg mooi was. Dit herhaalde hij nog een paar keer en daarna vroeg hij of ik even wilde stoppen want hij wilde me wat vragen. Hij vertelde me dat hij me had zien eten in het restaurantje maar niet naar me toe durfde te komen. Ondertussen dacht ik ‘’maar nu durf je het wel in je dikke BMW’’. Hij vroeg me waar ik vandaan kwam en wat voor werk ik hier deed, of hij me naar huis kon brengen en daarna vroeg hij hoe hij me kon bereiken… ‘’Ehhh… niet?’’ was mijn antwoord. Ik zei maar dat ik een vriendje had om er vanaf te zijn. Hij begreep het en reed weg. Een typisch Italiaans onderonsje! 😉

Donderdagochtend moest ik een Segway tour geven aan een dodelijk saai Deens stel maar ’s middags had ik een gezelliger vooruitzicht. Er waren namelijk 2 Wieringse dames een aantal dagen in Rome; de gezusters Marjan Cornelissen en Sandra Liebe. Marjan is de moeder van mijn vriendin Sanne dus die had me van tevoren al een bericht gestuurd om een fiets tour met me te regelen dus uiteraard heb ik de dames de stad laten zien en er van alles over verteld, was een heel gezellig middagje. Altijd fijn weer even Wieringers onder elkaar. 🙂

Vrijdagochtend moest ik een fietstour doen met een groep van 8 mensen maar ook weer allemaal vreselijk saai… Zulke tours kosten vaak het meeste energie omdat je niet zoveel terug krijgt. Maar ja, je kan niet altijd 6 gooien. Naderhand ging ik nog even lunchen met Valentina en Rosalie wat heerlijk en gezellig was. Daarna kwam ik erachter dat het openbaar vervoer aan het staken was dus dat ik niet met de metro naar huis kon. Dan maar met de bus. De bus zat uiteraard propvol dus iedereen stond bezweet en vies tegen elkaar aangedrukt. Vrrreselijk.. De deur kon op een gegeven moment niet eens meer open. Even later kregen mensen zelfs ruzie omdat er geen plek meer was maar de mensen die in wilden stappen wilden daar natuurlijk niks van weten en propten zichzelf er toch nog bij. Op een gegeven moment konden de deuren dus ook gewoon niet meer dicht omdat de bus gewoon uitpuilde. Mensen begonnen te schelden op elkaar en ik kreeg het Spaans benauwd dus ik ben maar uitgestapt en ben het laatste stuk maar gaan lopen.

Ik heb het vorig jaar al eens geschreven maar het valt nu weer meer op omdat de temperaturen stijgen, dat die Italianen met 25 graden gewoon allemaal in hun winterjas met sjaals om blijven lopen… Ongelooflijk. Ik krijg ook constant van Nederlanders de vraag waarom dat is want het valt blijkbaar iedereen op. Wij trekken zodra het de thermometer de 18 graden aantikt allemaal massaal onze korte broeken en slippers uit de kast maar geloof me, met 30 graden is het hier nog steeds lange spijkerbroeken met leren laarzen. Blijkbaar is het net wat je gewend bent, want ik sta in een kort broekje en t-shirt al te zweten als een otter waarbij de Italianen met een winterjas en een sjaal geen druppel laten lopen. Mediterraans bloed denk ik..

Vrijdagavond ging ik op stap met Karina en we besloten een nieuwe club uit te proberen. Club Agora. We stonden best wel lang in de rij totdat de uitsmijters ons gezien hadden, en ze willen nou eenmaal zoveel mogelijk vrouwen binnen hebben dus we mochten een stuk van de rij skippen. Toen we binnen kwamen was het nog vrij leeg, wat raar is omdat er toch best wel een rij voor de deur stond te wachten. Maar dat doen ze dus zodat mensen denken dat het heel druk is en op die manier lokken ze dan weer extra mensen naar binnen. De muziek was echt heerlijk en de drankjes ook. Eigenlijk zijn Karina en ik niet vaak samen dronken maar ik moet zeggen dat we hem dit keer allebei toch aardig hadden zitten. We hebben ons erg vermaakt.

Toen ik een maand geleden in Nederland was kreeg ik een berichtje van de vriend van mijn huisgenoot met de vraag of ik hem een gunst kon doen. Hij wilde dat ik hem voorstelde aan Karina en aan Denice, vriendinnen van me die hij op mijn foto’s op Facebook voorbij zag komen. Ik vond dit uiteraard nogal een vreemde vraag en zei dat dan ook tegen hem. Hij snapte dat Denice in NL woonde maar hij nam genoegen met alleen Karina en dat hij in ruil daarvoor wel gratis voetbal kaartjes voor me kon regelen. Ik zei dat als hij andere vrouwen wilde ontmoeten hij dat zelf moest weten maar dat ik er niks mee te maken wilde hebben en dat ik niet snapte hoe hij dit aan mij, de huisgenoot van zijn vriendin, durfde te vragen. Hij zei dat hij er verder niks mee bedoelde maar gewoon om een keer wat te drinken of eten en ik citeer ‘’Soms wil je wel eens een mooi museum zien, en Karina is dat museum.’’ Hij snapte niet dat ik er moeilijk over deed en ik snapte niet hoe hij het lef had. Toen hij in de gaten kreeg dat het niet ging gebeuren vroeg hij ook nog naar andere meiden die hier op bezoek zijn geweest zoals mijn nichtje en andere vriendinnen. Bah… Ik negeerde hem verder…
Maar toen ik terugkwam kan je je voorstellen dat wanneer hij hier in huis rond hing de sfeer wat ongemakkelijk was. Ik wist ook niet wat ik er mee moest, of ik het aan mijn huisgenoot moest vertellen of dat het beter was van niet. Ik heb hier dus een tijdje mee rond gelopen maar het voelde niet helemaal goed dus ik heb het haar afgelopen week toch verteld gewoon om er vanaf te zijn en eerlijk tegenover haar te zijn en wat zij er verder mee doet is aan haar… Al vermoed ik dat dat weinig is…

Nog een maandje en 3 dagen en dan zit mijn Italië avontuur er alweer op… De tijd vliegt nu echt voorbij dus ik probeer hier nog even optimaal te genieten van alles.
Ik heb een beetje dubbele gevoelens over mijn vertrek. Aan de ene kant mis ik Nederland, Wieringen, mijn vrienden en familie dus wat dat betreft is het wel fijn dat ik weer naar huis ga, maar aan de andere kant heb ik het hier heel erg naar m’n zin, geniet ik hier met volle teugen en ga ik dit waarschijnlijk ook weer missen. Ik heb ook altijd een beetje moeite met afscheid nemen van bepaalde dingen en dingen af te sluiten dus ik denk het daar misschien mee te maken heeft, dat het opeens zo definitief is dan en vanaf mijn terugkomst is dit dan alleen nog maar een herinnering en is het echt klaar… Ik weet het, het klinkt misschien wat sentimenteel maar zo voel ik dat… Maar goed dan is dit een geweldige ervaring geweest waar ik met veel plezier op terug kijk. Het scheelt in ieder geval wel dat ik nog een geweldige vakantie in het verschiet heb liggen van de zomer waar ik naar uit kan kijken!

Desiree.