Giovanni & Sergio

Zaterdag 25-04-2015 / 01:51

Ciao ciao!

Vorige week zaterdag ging ik op stap met Lachlan en zijn vriendin Kate. We gingen naar een ‘’secret party’’, waarvoor we op de dag zelf een e-mail kregen met het adres. Het feest bleek in een parkeergarage te zijn, supertof! Een beetje ‘’underground’’ gevoel. Veel verschillende ruimtes met verschillende soorten muziek en ook barstte het van de knappe EN lange Italiaanse mannen! Hier zaten ze dus verstopt al die tijd! Toen ik thuis kwam was het alweer licht, floten de vogeltjes en gingen de mensen al weer naar de kerk.

Zondag heb ik dus de rest van de dag in bed gelegen en ’s avonds heb ik nog op Lola gepast met een dikke kater dus ik ben mooi bij haar in bed gekropen om met haar mee te tukken.
Maandag ging ik na het oppassen weer eens mee doen met de pub quiz. We eindigden ergens onderaan. Daarna zijn we nog even naar een wijnbar gegaan waar we nog een groepje vrienden ontmoeten. Ook weer een gezellig avondje dus.
Toen ik terug liep voelde ik dat ik wat last van m’n keel kreeg…

Maandagnacht was een vreselijke nacht. Ik lag gewoon te kermen in m’n bed van de keelpijn en kon amper slikken wat heel benauwd was. Ik had ook knallende koppijn en het leek ook alsof het naar m’n oren ging en ik was dan ook bang voor een oorontsteking. Ik nam ’s ochtends meteen Trachitol, Finimal en Diclofenac in om de pijn wat te minderen. Ook had ik meteen een dubbele koortslip te pakken. Ik heb regelmatig last van een koortslip maar hier in Italië heb ik eigenlijk nog geen 1 x last gehad! In Nederland geef ik mijn koortslippen altijd een naam om het een beetje leuk te houden. Aangezien ‘’we’’ nu in Italië zijn hebben ze uiteraard nu Italiaanse namen. Ze heten Giovanni en Sergio.

Na dinsdag de hele dag in m’n bed te hebben gelegen was dinsdagnacht ook weer een ellendige nacht met veel pijnstillers. Woensdagochtend was ook geen pretje dus ik besloot maar eens een dokter op te zoeken. Ik ging samen met mijn 2 vrinden Giovanni en Sergio onderweg, weer naar de kliniek waar ik al een aantal keren op bezoek ben geweest.
Ik werd eerst in een wachtkamer gezet. De dokter kwam even vragen wat er met me aan de hand was en besloot toen dat het blijkbaar niet dringend genoeg was dus hij vroeg me nog 10 minuten te blijven wachten en ging toen verder met het theekransje dat hij hield met zijn collega’s. Toen hij eindelijk bij me kwam, voerden we een gesprekje en wilde hij mijn temperatuur meten om te kijken of ik koorts had. Dit ging met een thermometer die ik onder mijn oksel moest steken! Zo heb ik nog nooit koorts gemeten! Ik bleek geen koorts te hebben dus de thermometer ging weer terug in het doosje. Klaar om weer gebruikt te worden door de volgende patient die dan nog even wat van mijn zweetrestjes erbij cadeau krijgt want hij werd niet gereinigd of gewassen. Nu ik eraan denk, waarschijnlijk kreeg ik ook wat zweetresten van andere mensen erbij cadeau! Bah bah… De dokter keek nog even in mijn mond waaruit hij concludeerde dat ik ontstoken amandelen had. Ik had dit zelf ook al ontdekt door te Googlen. Who needs a doctor when you have Google! Er zaten namelijk witte vlekjes achter in mijn keel op mijn amandelen. (Check de foto’s, alleen voor een sterke maag)
Ondertussen kwam er nog een andere dokter binnen die ook nog een gesprekje met me begon maar dan over koetjes en kalfjes. Waar ik vandaan kwam, wat ik hier in Rome kwam doen, hoe lang ik hier was etc. Hij vond dat ik erg goed Italiaans sprak voor zo’n korte periode en vond het helemaal geweldig dat ik gids op de fiets was dus hij haalde meteen zijn collega erbij die gek is op fietsen en die was ook erg enthousiast. Ondertussen vroeg die collega weer of mijn ogen echt van mij waren of dat het lenzen waren (Die vraag krijg ik hier trouwens regelmatig). Ik vertelde dat het echt mijn ogen waren en de dokters kletsten daarna nog wat verder over hoe blauw mijn ogen waren en dat ik zo’n mooie meid was. Heel apart weer allemaal in een dokterspraktijk…
Uiteindelijk liep ik de deur uit met een briefje waarmee ik naar de apotheek ging en waar ik antibiotica kreeg en een zalfje om op Giovanni en Sergio te smeren. Dit laatste werkt trouwens lang niet zo goed als mijn vertrouwde Fenistil zalfje uit Nederland…

Donderdag voelde ik me al een heel stuk beter en had ik ook weer een goede nacht. ’s Middags kreeg ik nog even ziekenbezoek van Rosalie, een hele lieve collega die een vers geperst sinaasappelsapje voor me mee had genomen en een potje honing.
Ik besloot dat ik me goed genoeg voelde om ’s avonds nog even op Lola te passen.

Vrijdag ging het alweer een stukje beter en heb ik weer een fietstour kunnen doen. Dit keer met een hele groep gezellige, gekke Hagenezen waar je erg vrolijk van wordt. Ze noemden me binnen 5 minuten al ‘’Dees’’ dus het was lekker gemoedelijk haha!

Het was dus helaas niet een heel gezellig en lekker weekje maar goed, ‘’ken beuren’’ zeggen we op Wieringen dan ook wel. Maar ik ben blij dat die antibiotica zo snel werkt en dat die dokters hier ook niet moeilijk doen om wat aan je mee te geven. In Hippo is dat namelijk vaak wel het geval. Daar moet je zowat smekend met tranen over de wangen tegenover de dokter zitten voordat je een antibiotica kuurtje mee krijgt.
Ik voel me nog niet 100% maar toch wel 90% dus het gaat zeker de goede kant op!

Buon fine settimana! Oftewel Fijn weekend!

Desiree.