De eerste tours

Woensdag 10-09-2014 / 16:29

Maandagochtend begon ik de dag met Valentina en een cappuccino. We moesten de ‘’Mechanic Course’’ samen doen met nog een andere nieuwe gids. Met z’n drieën leerden we hoe we fietsbanden moeten verwisselen en hoe we een gebroken ketting moeten repareren. Dus deze meid kan dat nu gewoon. Niet echt mijn ding maar het hoort erbij. Van de 3 was ik hier het minst goed in had ik al snel in de gaten… Maar goed, ik hou het er maar op dat ik weer andere kwaliteiten heb. 😉
’s Middags reed ik de tour nog een keer door samen met Valentina, we vulden elkaars informatie aan hier en daar en zij liet me zien wat voor route zij waarschijnlijk zou nemen. Zij rijd zaterdag haar eerste tour.
Na de fietstocht ging ik mee met Valentina naar een telefoon shop omdat ik een Italiaans nummer moest regelen en zo minder zou betalen per maand. Valentina spreekt vloeiend Italiaans dus die zou dat wel even voor me regelen maar ik was er niet op berekend dat we die middag zouden gaan en dus had ik mijn ID niet mee… Ellendigheid. Ik graven en graven in mijn e-mail om een kopietje van mijn ID naar de winkel te mailen die steeds maar niet binnen kwam. Valentina probeerde het nog een keer met haar telefoon en die kwam wel binnen maar zonder bijlage… Zucht… Toen zijn we maar naar Valentina haar huis gelopen om het via haar laptop te proberen, dus daarna ben ik weer terug gegaan om te kijken of het nu wel gelukt was. En JA HOOR! Eindelijk gelukt! Dus voor iedereen die het nog niet mee heeft gekregen, ik ben alleen nog te bereiken op mijn Italiaanse nummer voorlopig: +39 380 649 9644.
’s Avonds zou ik eigenlijk naar een jazz festivalletje gaan maar het was best een pittig dagje en ik was aardig gesloopt toen ik thuiskwam. En aangezien ik de volgende dag mijn eerste tour zou hebben kon ik beter nog wat oefenen en studeren, dus heb ik het jazzfestivalletje afgezegd.

Dinsdag 9 september was dan de grote dag. Ik mocht mijn eerste eigen tour doen om 9.15 ’s ochtends. Ik mocht klein beginnen dus ik hoefde maar 2 mensen te gidsen. Leuke, aardige mensen uit het zuiden van Nederland. Eigenlijk ging het allemaal hartstikke goed, we hebben alles gezien, ik heb de hele route gedaan en ik heb alles verteld wat ik wilde vertellen. Toen ik halverwege vertelde dat het mijn eerste keer was reageerden ze erg verbaasd en zeiden dat het totaal niet te merken was dus dat is een goed teken. Het enige waar ik uiteindelijk wel van baalde was dat we een half uur te vroeg op kantoor terug kwamen. Ten eerste ben je natuurlijk met maar 2 mensen, hierdoor houd je meer tijd over dan wanneer je met een grote groep bent en als ik ze vrije tijd gaf, waren ze vaak voor de aangegeven tijd alweer terug. Ook hoefden ze een paar dingen niet van dichterbij te bekijken en wilden ze wel weer verder fietsen waardoor ik ook weer tijd overhield. En als laatste hadden ze ook geen fototoestel bij zich waardoor ze dus geen foto’s namen wat ook veel tijd scheelde. De mensen zelf vonden het helemaal niet erg dat we eerder dan gepland weer terug waren, ze vonden het heel logisch dat als je maar met z’n 2en bent, je eerder klaar bent met de tour dan wanneer je met een grotere groep bent. Maar ik wil het graag perfect doen. Woensdag weer een nieuwe tour: nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Dinsdag avond ging ik met mijn nieuwe Britse vriendin Karina (degene met wie ik zondag ook naar het strand was) naar een Italiaanse cursus met een Happy Hour daarna, die iedere week ergens anders plaatsvind. Ik werd in een andere groep gezet als Karina. Na een kwartier in het groepje raakte ik lichtelijk in paniek omdat ik al grammaticale opdrachten moest maken en uitgangen vervoegen. De Nederlandse naast me begon als een idioot te schrijven en maakte de opdrachten met 2 vingers in haar neus (Ze bleek later wel te laag geplaatst te zijn voor haar niveau) terwijl er bij mij 1 groot vraagteken boven m’n hoofd hing. Ik gaf aan dat ik dacht dat ik te hoog geplaatst was en dat ik nog nooit een Italiaanse les gevolgd had. Met z’n allen trokken ze me de les door maar ik was niet op m’n plek dus ik ga naar een lager niveau. Vanavond mag ik de Beginners les proberen.
Het Happy Hour na de les was daarentegen superleuk! We konden eten en cocktails drinken, ik heb weer een heleboel nieuwe mensen leren kennen en hier en daar weer wat contactgegevens uitgewisseld. Al met al een topavond gehad.

Vanochtend moest ik weer een tour doen, dit keer met 6 mensen. 3 leuke jonge stellen die ik door Rome moest gidsen, hartstikke leuk en positieve reacties. En… dit keer kwam ik precies uit met de tijd!
Toen ik na m’n werk de trap van de metro afliep zag ik al een metro staan, ik wist niet of dit ‘’de mijne’’ was dus ik vroeg snel aan een van de meisjes die voor de metro stonden “per Rebibbia?’’ ze antwoordde met ‘’Si’’ en een hele snelle blik op mijn openstaande tas. Ik had het meteen door: stelende zigeuners. Dit was niet de metro die ik moest hebben dus ik liep snel bij het groepje meiden weg en ritste meteen mijn tas dicht. Door mijn vorige ervaring met zigeuners bij de metro stond ik op scherp. De metro’s die daarna kwamen gingen allemaal naar Rebibbia en ik moest dus blijven wachten, op deze manier heb ik de 7 zigeunermeisjes van een jaar of 13/14 goed kunnen observeren. Telkens als er een metro aan kwam gingen zij verspreid achter de mensenmassa staan en checkten heel goed welke tassen er openstonden en makkelijk te bestelen waren, dan kozen ze allemaal iemand of meerdere personen uit (af en toe met een teken naar elkaar van ‘’deze is voor mij’’) waarachter ze de metro in liepen om zo al dringend en duwend hun grijpgrage handjes in de tassen te steken van onwetende mensen. Als de metrodeuren dan bijna dicht gingen sprongen ze er snel weer uit en bij de volgende metro’s herhaalden ze dit ritueel. Ze droegen allemaal een grote tas bij zich om hun buit in te stoppen. Ik kon niet zien of het ze ook daadwerkelijk lukte om dingen te stelen maar het was heel duidelijk dat ze het probeerden. Op een gegeven moment ging het groepje om mij heen zitten. Met mijn tas tussen mijn benen geklemd en geknepen billetjes bleef ik maar zitten totdat een van de meiden vroeg of ze op mijn plek mocht zitten. GRAAG ZELFS! Want ik zat totaal niet op m’n gemak tussen die stelende zigeunerinnetjes. Ik was aan het bedenken wat ik moest doen. Ik wist dat ze aan het stelen waren dus het voelde alsof ik iets moest doen maar ik wist niet goed wat. Als ik de politie zou proberen te zoeken zou ik die überhaupt wel kunnen vinden? En die kunnen toch niks met die minderjarige meisjes… Dus ik ben bij de trap gaan staan en iedereen die langs kwam met een open tas heb ik gewaarschuwd dat ze hun tas dicht moesten ritsen. Toen mijn metro uiteindelijk kwam en ik naar binnen stapte zag ik dat een van de zigeunermeisjes een fototoestel te pakken had van een man die het gelukkig zelf ook door had. Hij hield de metrodeur open greep het meisje bij haar arm en zo kreeg hij zijn toestel weer terug. Ongelooflijk dat ouders hun kinderen dit laten doen…

Ontzettend leuk hoeveel mensen mijn blog lezen! In de 1^e week waren dit er al meer dan 1300! Inmiddels heb ik al 1886 views! Super! Schroom niet om een berichtje achter te laten, vind ik gezellig!

A Dopo!

Desiree.