Een vreemde situatie…

Zaterdag 28-02-2015 / 16:09

Hoiiii!

Vorige week vrijdagavond ben ik heerlijk uit eten geweest met mijn 2 vrienden, Lachlan en Nir. Het restaurantje waar we gingen eten was een beetje apart. Het was net of we aan het picknicken waren op barkrukken met een hoge tafel. Het bestek was van plastic, de borden waren van plastic en we moesten zelf ons eten ophalen, het werd niet bediend. Ondanks dit vreemde concept hebben we een hele leuke avond gehad met goede gesprekken en lekker eten.

Zaterdag voelde ik weer een blaasontsteking opkomen, tegen de avond werd het echt heel erg pijnlijk. Ik wist van de vorige keer een kliniek te vinden die 24 uur open is dus ik besloot om ’s avonds nog naar de kliniek te gaan om vervolgens nog een antibiotica kuurtje te scoren bij een apotheek. Er zou vast wel een ‘’Farmacia’’ 24 uur open zijn, we zijn tenslotte in het altijd levendige Rome. Onderweg naar de kliniek kwam ik langs Piazza di Spagna waar zich die fontein bevind die Feyenoord fans hebben beschadigd. Ik besloot een kijkje te nemen om te zien hoe de fontein er bij stond. Er lagen allemaal bloemen en briefjes met teksten bij de fontein om aandacht te vestigen op het hebben van respect voor historische monumenten. De fontein was duidelijk beschadigd. Het was niet zo ernstig als ik van tevoren had gedacht maar beschadigd is beschadigd. Ik ben trouwens regelmatig aangesproken op het gedrag van de Feyenoord fans, maar gelukkig snapte iedereen dat het ging om een stelletje hersenloze uitzonderingen.
Ik ging naar de kliniek en daar deed de dokter helemaal een beetje boos met de vraag waarom ik op dit uur nog kwam. Waarop ik zei ‘’Ehm, ik geloof dat dit een 24-uurs kliniek is? En ik kom zo de nacht niet door met deze pijn en wil de antibiotica zo snel mogelijk in werking stellen’’. Er werd snel een briefje gekrabbeld en aan me meegegeven om er maar zo snel mogelijk vanaf te zijn zodat hij verder kon met zijn andere ‘’drukke bezigheden’’, wat waarschijnlijk een potje patience op de computer inhield want er was verder geen mens te bekennen. Ik vroeg aan de assistente of ze een 24-uurs apotheek wist, ze vertelde me dat er sowieso 1 bij station Termini moest zijn. Ik probeerde het eerst bij Piazza Barberini maar helaas die was net gesloten. Ondertussen moest ik natuurlijk om de haverklap naar de wc. Ik weer met pijn en moeite de metro in gestapt om bij Termini nog een apotheek te vinden. Ik vond er 3. Allemaal gesloten. Ellende, ellende. Voor niks in deze toestand eropuit geweest en gebruik gemaakt van de meest ranzige wc’s ooit.
De volgende dag vond ik op internet een apotheek die op zondag open was niet zo ver bij mij uit de buurt dus uiteindelijk kwam het gelukkig toch nog goed.

Maandagavond was het weer tijd voor de pubquiz, dit keer belandden we in de middenmoot. Ik won nog wel een prijs met de loterij waarbij ik zelf iets mocht uitkiezen, ik wilde de fles whiskey maar dat mocht niet. Toen vroeg ik om de fles wijn maar dit mocht ook niet. Dan maar een pak chocoladekoekjes.

Op de terugweg in de bus naar huis stond er een man van halverwege 50 jaar uitgebreid naar me te zwaaien. Ik keek eerst maar weg want ik dacht niet dat het voor mij bedoeld was. Toen ik terug keek zwaaide hij nog, ik dacht heel diep na over waar ik hem dan van moest kennen maar er ging geen belletje rinkelen. Omdat hij maar bleef zwaaien met een blik in zijn ogen die zei ‘’Hee, ik ken jou! Wat leuk om je te zien’’, zei ik maar heel twijfelachtig: ‘’Ehh.. ciao?’’ Hij kwam op me afgelopen, schudde me de hand en zei in het Italiaans: ‘’Hey wat leuk om je te zien en te ontmoeten. Ik ben Vincenzo, wat is je naam?’’ Ik antwoordde: ‘’Desiree, maar ik ken jou niet?’’. Hij liep naar de deur omdat hij blijkbaar zo uit moest stappen. Ik schoot een beetje in de lach en de 2 jongens die voor mij zaten begonnen ook wat te grinniken. Op het moment dat de deuren open gingen draaide Vincenzo zich weer om, om weer uitgebreid naar me te zwaaien met ‘’Ciaoo!! Ciaoo!!’’ erbij. Ik zei nog maar een keer ‘’Ciao…’’ en hij stapte uit. Ik schoot weer in de lach om deze vreemde situatie en de jongens voor mij schoten ook in de lach. 1 jongen draaide zich om en vroeg of ik de man kende. Ik vertelde hem dat ik hem niet kende en ook nog nooit in m’n leven gezien had. Een vrouw die het ook allemaal gezien en gehoord had schudde met haar hoofd met een glimlachje naar mij en zei ‘’Oh dio, Oh dio…’’ oftewel ‘’Oh god, oh god…’’ De jongens speelden samen de hele scene nog eens na waaronder flink wat afgelachen werd.

Verder heb ik niet een hele spannende week gehad. Ik ben naar school geweest, heb gewerkt, gedineerd met Ashley en Lachlan, donderdag mijn koffer gepakt om vrijdag op het vliegtuig te stappen naar Nederland. Ik ben nu precies een half jaar in Rome. Wat een geweldige stad en wat een ervaring is dit zeg! Ik geniet met volle teugen. Het fiets seizoen begint zo’n beetje half maart weer dus ik besloot dat ik deze week nog mooi even een weekje naar huis kon om daarna tot en met juni weer verder te genieten van mijn ‘Rome-avontuur’.

Ik belandde toevallig naast een Italiaans stel in het vliegtuig, verder was het namelijk afgeladen met Nederlanders. Ik gebruikte deze situatie om nog even wat Italiaans te oefenen en voerde wat gesprekjes met ze. Ze vroegen hoe lang ik al in Rome woonde en ik vertelde ze dat het deze week precies 6 maanden was. Ze waren verbaasd dat ik al zo goed Italiaans sprak voor iemand die er nog maar een half jaar woonde. Leuk om te horen natuurlijk. Ik weet van mezelf dat ik grammaticaal niet altijd helemaal goed zit maar ze begrijpen in ieder geval wat ik bedoel, dat is het belangrijkste. Dit compliment krijg ik de laatste tijd vaker waarna meestal meteen de opmerking wordt gemaakt: ‘’Maar Nederlanders zijn altijd heel goed in het leren van talen!’’ Wij Nederlanders staan er echt om bekend dat wij zo goed Engels spreken en dat we heel snel andere talen op pakken. Niet verkeerd om als volkje zo bekend te staan.

Ik ben gisteravond na een prima vlucht weer veilig geland op Nederlandse bodem, waarna ik samen met mijn vader meteen ff een bezoekje aan de KFC heb gebracht. Daar smachtte ik al een paar maanden naar.
Wat is het dan weer even lekker om gewoon je eigen taaltje te kunnen spreken en te horen. En ook heel fijn om weer even niet over de menigte heen te kunnen kijken met alle lange Nederlanders om je heen! Ik ben weer thuis! 🙂

Fijn weekend allemaal!

Desiree.