Aan alles komt een einde…

Zondag 09-08-2015 / 17:08

Good afternoon!

Donderdag hadden we ons 2e dagje pretpark in Orlando, dit keer namen we bij Universal Studios vandaan de Hogwarts Express van Diagon Alley naar Hogsmeade en Hogwarts! Weer in 1 woord FANTASTISCH! Wat hebben ze dat toch knap nagemaakt allemaal. Ook hebben we deze dag veel achtbanen gedaan waarbij ik altijd degene was die aan de buitenkant of vooraan moest zitten omdat ik volgens de 2 andere dames nergens bang voor ben. Of gewoon omdat zij zelf 2 schijtluizen zijn. Hoe dan ook, het was weer een topdag die we af gesloten hebben met sushi en nog een bioscoop bezoekje. Opvallend hier in bioscopen is dat vooraf tussen de advertenties en previews door er een waarschuwing verschijnt waarin veiligheidsvoorschriften beschreven worden van de bioscoop en dat als je een verdacht en duister persoon ziet je dat dan meteen moet melden bij de staff etc. In Nederland heb ik zoiets nog nooit gezien dus viel het me uiteraard meteen op. Dit wordt natuurlijk vermeld omdat er de laatste tijd regelmatig aanslagen zijn geweest in bioscopen in de Verenigde Staten. Afgelopen week was er ook nog een waarbij gelukkig niemand ernstig gewond is geraakt maar dit is dus wel een ding wat erg speelt hier. Best raar, je kan niet eens meer met een veilig gevoel naar de bioscoop gaan.

Vrijdag zijn we terug gereden van Orlando naar Miami waar we 5 uur over gedaan hebben. Ik vertelde de meiden dat als we dit vanuit Nederland reden we al lang en breed de grens over waren geweest. We beseften dat als je in Amerika woont en je wilt ergens heen, je altijd een pokkeneind moet rijden, reizen of zelfs moet vliegen in je eigen land! Wij zeuren wel over lange reistijden in Nederland maar wij hebben weinig te klagen wat dat betreft. Bij ons ben je al met 3 uur rijden aan de andere kant van het land.
We brachten de auto terug en checkten in voor ons laatste nachtje in in het South Beach Hostel. ’s Avonds hadden we een Magic Mike avondje geboekt, oftewel we hadden tickets voor een mannelijke stripclub! Dit vond ik dan weer iets dat we in Miami gedaan moeten hebben. Een sigaar in Cuba, Jamaicaanse brownies in Jamaica en een stripclub in Miami! Alles kwam eraan te pas, sexy dansers, verloofde dames die over het podium geslingerd werden, lapdances, strooien met dollars, dollars in kleine broekjes etc. Ik vond het vrij puur allemaal maar we hebben ons echt rot gelachen en een top avond gehad. Als afsluiter nog even naar een club geweest aan Ocean Drive en toen zijn we voor de laatste keer onze stapelbedjes ingekropen.

Na nog een kijkje te hebben genomen op South Beach zijn we Zaterdagmiddag naar het vliegveld van Miami gegaan om weer naar huis te vliegen. Onze reis zat er alweer op! We vlogen met Virgin Atlantic naar Londen maar we konden door onze aparte boekingen niet naast elkaar zitten en dus zat ik op een heel andere rij dan Karina en Tassie, maar hoe toevallig, er kwam een hele Nederlandse familie naast me zitten; vader, moeder en 4 zoons. Naast mij zat een zoontje van 9 jaar die het maar al te gezellig vond en dus hele gesprekken met me voerde en vragen aan me stelde als ”Ennn, heb je een man thuis?” en ”Je ziet er helemaal niet uit als 25, je lijkt eerder 19” waarbij ik hem tot mijn nieuwe beste vriend verklaarde. Vader mimede om de 5 minuten naar me: ”Als ie z’n mond moet houden moet je het zeggen hoor!”
Gedurende de vlucht lag mijn nieuwe beste vriend knus tegen me aan te slapen waarbij de vader weer naar me mimede dat ik hem gerust weg mocht duwen. Dat was het grappige gedeelte van de vlucht, verder was er weinig grappigs aan. Ik heb spierpijn in mijn billen omdat ik driekwart van de vlucht met geknepen billen heb gezeten omdat er zoveel turbulentie was. Je voelde het vliegtuig regelmatig naar beneden vallen. Niet bepaald prettig met het idee dat je boven een gigantische oceaan vliegt en met alle horrorverhalen van vermiste vliegtuigen in het achterhoofd. Een fijn moment is na het overleven zo’n vlucht dat je weer vaste grond onder je voeten voelt.

Vanaf Londen ging Karina terug naar haar ouderlijk huis in Hitchin voor een weekje, Tassie ging weer terug naar Schotland en ik weer naar Amsterdam. Dit was dus het moment waarop we afscheid van elkaar moesten nemen na meer dan een maand lang 24/7 met elkaar te hebben opgetrokken. En het is toch wel bijzonder dat we geen 1 keer ruzie hebben gehad. Ik had van Karina wel verwacht dat het goed zou gaan op reis maar Tassie kende ik niet zo goed dus dan is het maar afwachten hoe dat gaat als je samen op reis bent maar dat ging allemaal prima! Karina komt me als het goed is eind oktober in Nederland opzoeken dus die hoef ik maar 2 maandjes te missen.
Ook is er helemaal niets engs of ergs gebeurd. We dachten namelijk van tevoren dat we in ieder geval een keer beroofd gingen worden of dat onze zakken gerold zouden worden. Vooral Jamaica staat natuurlijk niet echt bekend als een heel veilig land maar we hebben nergens last van gehad! Top dus!
Deze hele maand heb ik ook echt alleen maar Engels gepraat natuurlijk, dus dat is ook wel weer gek als ik straks weer ‘gewoon’ Nederlands kan praten. Dat heb ik wel gemist. En hoewel ik toch wel een aardig woordje Engels spreek, leerde ik iedere dag wel weer wat nieuws bij. Dat is dan weer het voordeel, mijn Engels is er weer flink op vooruit gegaan.
We hebben elkaars taal en cultuur af en toe ook flink belachelijk gemaakt wat hilarische taferelen opleverde. Ik maakte er bijvoorbeeld een sport van om Nederlandse uitdrukkingen en spreekwoorden te vertalen naar het Engels, zoals: ”You shouldn’t look a given horse into the mouth” en ”Now comes the monkey out the sleeve” of ”You make me happy with a dead bird” en ”The money isn’t growing on my back”. Dan schoten we weer in de lach en besloten de meiden dat wij Nederlanders maar een raar volk waren.

Ik had nooit gedacht dat ik het Nederlandse weer zou missen maar het moment is toch echt aangebroken. Na een maand lang van bloedhitte, zweten, energie vretend en benauwd weer was ik die temperaturen wel weer zat en heb ik best wel weer behoefte aan wat koelere temperaturen. Ook mis ik de luxe van thuis en ben ik het wel zat om uit een koffer te leven, uitpakken, inpakken, verhuizen, versjouwen en dit steeds weer herhalen.
Dit vond ik ook wel opvallend, in deze hele maand dat wij onze koffers trappen op en af moesten sjouwen, stonden of zaten er gewoon mannen toe te kijken hoe wij aan het martelen waren. Niet 1 keer (oke, alleen 1 keer aan het begin in Londen) was er een man die ons besloot eventjes te helpen. Nergens meer een galante man te vinden op deze aardbol. Niet dat wij een man nodig hebben natuurlijk, wij redden ons wel maar het gaat om het principe.

Het was een prachtige reis en ondanks bovenstaande dingen vind ik het erg jammer dat het alweer voorbij is. Je kijkt er zo lang naar uit maar dan is het ook zo weer voorbij. We hebben veel gezien, gedaan en meegemaakt en we hebben ook heel wat hotels, hostels en casa’s gezien.
Ook hebben we een aantal goede daden verricht op onze reis. We hebben bijvoorbeeld geld gegeven aan arme Jamaicaanse kindertjes, onze etensresten aan daklozen gegeven, geld gegeven aan een blinde dakloze man in Miami en geld gedoneerd aan het goede doel van Virgin Atlantic. Het verbaasd me dat we zelf uiteindelijk niet aan het bedelen raakten.

Cuba was prachtig, Jamaica was een avontuur en de USA was een feest! Kortom het was top en we hebben ontzettend genoten! Ik ben weer een prachtige ervaring rijker!

Precies een jaar geleden had ik nog geen idee van alles wat me het afgelopen jaar te wachten stond, het hele Rome avontuur met als afsluiter deze super reis! 26 augustus, dus bijna een jaar geleden vertrok ik naar Rome. Wat een geweldig jaar heb ik achter de rug. Ik ben heel dankbaar!
En met het einde van deze reis komt er dan toch ook een einde aan deze blog. Misschien dat ik in de toekomst nog wel over andere tripjes of dingen ga schrijven maar voorlopig was dit het.
Iedereen heel erg bedankt voor het lezen en het volgen van mijn avonturen en natuurlijk voor alle leuke reacties!

XOXO, Desiree.