CSI Rome

Vrijdag 22-11-2014 / 11:05

Ciao!

Misschien wel even leuk om te weten: Vorige week zondag heb ik mijn laatste blog gepost en dat was ook de dag dat er voor het eerst een berichtje over mijn blog op Wieringernieuws.nl kwam te staan. Die dag is mijn blog 1253 x bekeken! Op 1 dag! In totaal in 3 maanden is hij al meer dan 10.000 x bekeken! Echt heel leuk.
In eerste instantie was dit gewoon bedoeld om mijn familie en vrienden op de hoogte te houden van mijn leventje hier maar ik begreep dat veel mensen die mij niet kennen het ook leuk vinden om te lezen. Mijn moeder vertelde dat ze regelmatig wordt aangesproken in het dorp en de supermarkt door mensen die vertellen dat ze mijn blog lezen ook al kennen ze me niet.

Een paar weken terug kwam ik erachter dat ik sommige dingen tijdens mijn Duitse tours niet helemaal goed zei. Dat gevoel had ik zelf ook al omdat wij, als Nederlanders, als we een Duits woord niet kennen dan ‘’verduitsen’’ wij gewoon het Nederlandse woord in de veronderstelling dat het dan wel zo ongeveer moet kloppen, als het maar Duits klinkt…
Dit was ook mijn gedachtegang. Zo heb ik in meerdere tours de versnellingen, ‘’Verschnellungen’’ genoemd! En geen Duitser die me daar op aansprak dus ik dacht ‘’Die begrijpen me wel’’. Pas na een paar weken vertelde mijn Oostenrijkse vriendin Valentina me dat ze ‘’Gänge’’ worden genoemd! Iets heel anders dus! Ook het waterflesje heb ik in meerdere tours ‘’Flesch’’ genoemd terwijl het goede Duitse woord ‘’Flasche’’ is. Ach, ze begrepen allemaal wel wat ik bedoelde in ieder geval! 😉

Maandagavond heb ik meegedaan aan een pub quiz in de Ierse pub Scholars. Mijn vriend Andrew wilde graag meedoen maar hij had niet echt een team en dus wilde hij mij overhalen. Met z’n 3en gingen we de strijd aan. Echt hartstikke leuk en uiteindelijk waren we niet eens laatste, maar 2 na laatste. Dat vonden we best een goede prestatie.

Dinsdagochtend had ik een afspraak bij de Nederlandse ambassade om een paspoort aan te vragen. Ik wil namelijk graag een Visum aanvragen om in maart naar New York te gaan om daar een tijdje te werken en te wonen maar dan heb ik uiteraard eerst een paspoort nodig. Zodra ik die binnen heb ga ik proberen hier een afspraak te maken bij de Amerikaanse ambassade en hopelijk via die weg een visum te regelen. Maar niks is dus zeker want een visum regelen voor de VS om daar te werken is niet heel makkelijk.
’s Avonds had ik weer Italiaanse les met Happy Hour.

Woensdag moest ik op Lola passen. We hadden bij de speelgoed winkel een make-up setje voor haar gekocht dus zodra we thuis waren heb ik haar natuurlijk meteen opgemaakt. Mevrouw voelde zich nog niet compleet dus haar mooiste outfit werd meteen uit de kast gehaald, haar haren werden opgestoken en toen voelde ze zich echt een ster. Ik moest DJ spelen dus het licht ging uit en telkens als ik een nieuw liedje op zette dan ging het licht aan en dan gaf ze eerst een hele modeshow weg met een hand op haar heup en dan begon ze er nog bij te zingen en te dansen. Bij ieder liedje deed ze dit steeds weer opnieuw. Ik herkende mezelf een beetje terug van vroeger. Oude tijden herleven.
Helaas kwam haar vader 1,5 uur te laat thuis en daardoor had ik mijn laatste Italiaanse woensdagavond les gemist. Lola vond het zielig voor me en besloot mij in die tijd Italiaanse les te geven en verzon wat opdrachten voor mij om te maken en in te vullen.

Donderdag had ik een makkelijk oppasmiddagje, ik haalde Lola en haar vriendin Emilia op van atletiek en thuis aangekomen gingen die lekker samen hun gang en ik kon mooi op mijn laptopje aan het werk.
Bij atletiek werd weer even het slechte niveau Engels van de Italianen duidelijk. De lerares van Lola wilde me duidelijk maken dat ze nog 10 euro moest betalen. Deze volwassen vrouw van eind 30 vroeg aan Lola, een 7-jarig meisje, hoe ze ‘’10 euro’’ in het Engels moest zeggen. Dan is het toch wel erg met je gesteld al zeg ik het zelf.
Na het oppassen ging ik weer eens Braziliaanse sushi eten met Valentina bij ons favoriete sushi restaurant.
Later liep ik van de metro naar huis met Beyonce in m’n oren met ‘’Who run the world (girls)’’, dan doe ik er altijd zo’n ‘’fierce’’ loopje bij en dan voel ik me alsof de wereld van mij is. Toen ik bijna in mijn straat aangekomen was stuitte ik tijdens mijn loopje op een rood-wit politielint. En opeens zie ik voor me een dode man liggen bedekt met een wit laken met bloed. Ik zag zijn voeten en een blote zij en zijn gezicht was dus bedekt. Mijn maag draaide om en opeens was de wereld niet meer van mij. Dat is toch even schrikken als je opeens ’s avonds, 100 meter van je huis, op een crime scene stuit. En dan besef je je maar weer even dat je in de grote stad bent en niet meer in het kleine veilige Hippo. Rome is en blijft natuurlijk een grote stad met alle criminaliteit die erbij hoort maar zo 100 meter van je huis verwacht je dit niet zo snel.

Desiree.