Ciao!
Onze laatste dag in Maratea hebben we een strandje opgezocht wat 15 minuten lopen was vanaf ons hotel, we hebben genoten van de mooie omgeving en het helderblauwe water.
‘S avonds besloten we om niet weer helemaal het stadje in te gaan uit angst om die rare man weer tegen het lijf te lopen die vond dat iedereen die op vakantie gaat naar Italie Italiaans moet spreken. We besloten naar een vis restaurant te gaan in de buurt van het hotel.
Naast ons zat een Italiaans stel van 50+, echt van die levensgenieters. De prachtige goedlachse vrouw vroeg ons of ze ons kon helpen met het uitvogelen van het menu en zo raakten we met ze aan de praat. Het bleken 2 archeologen en gidsen te zijn in Pompeii, we kregen een kaartje en nog wat tips van ze en maakten nog een babbeltje. Misschien als we nog naar Pompeii gaan kunnen we met hun als gids gaan, ze boden al een vriendenprijsje aan.
Tijdens het diner kwam de ober naar ons toe met de vraag of wij een Jeep hadden. “Oh nee he” dacht ik meteen bij mezelf. Het is steeds best wel een uitdaging om met zo’n grote bak al die smalle bergweggetjes te trotseren en krappe parkeerplekken. De man zei dat we in de weg stonden en of ik hem naar beneden wilde verplaatsen bij het hotel. M’n eten was net gearriveerd en ik scheurde van de honger. Slechte timing. Ik stapte in de Jeep maar het was weer een bijna onmogelijke taak om dat ding te keren. Gelukkig schoot een behulpzame Engelsman me te hulp en gaf me aanwijzingen. Nadat ik de auto beneden had neergezet kwam er een Italiaanse heks op me afgesneld met de mededeling dat ik hem daar niet mocht parkeren. Ik zei haar dat ik die instructies van het restaurant had gekregen. Ze vond dat ik hem boven moest neerzetten, ik zei dat ik daar net vandaan kwam en dat er geen plek meer was. Met een arrogante blik zei ze dat ik een probleem had. Maar mijn honger en wachtende pasta maakte mij er ook niet vriendelijker op dus ze kreeg een arrogante blik terug met de mededeling dat ik hem liet staan en dat als ze er een probleem mee had ze maar naar de ober moest gaan. Terug in het restaurant hadden Annewil en Ilene hun gerecht al bijna op en m’n pasta was koud geworden.
Over ons hotel zelf waren we eigenlijk niet echt te spreken. We werden in een huisje achteraf gestopt waar het een beetje op een ghetto leek. We moesten met onze gigantische koffers 6 trappen af in die bloedhitte, zonder ook maar enige hulp. We bleken in het enige huisje zonder WiFi te zitten terwijl dat wel was wat ons werd beloofd op de website. Daar was ik uiteraard alweer niet over te spreken. Daarnaast hing er in onze tuin regelmatig een vuil en pislucht en werd onze nachtrust ook flink op de proef gesteld. We hadden namelijk te maken met een snurker. We dachten dat onze buurman flink aan het snurken was maar toen ik ’s avonds laat in de badkamer stond leek het net of het uit onze kamer kwam! Na een snelle check of het dan niet toch Ilene of Annewil was kwam ik erachter dat het vanachter een deur kwam in onze kamer. De deur was weliswaar op slot en kon niet open maar het geluid kwam wel degelijk daar vandaan! Na nog een nachtelijke inspectie buiten het huisje te hebben gedaan kwam ik tot de conclusie dat er onder onze kamer zich een huis bevond met op onze verdieping een slaapkamer. Het leek serieus net of bij ons in de kamer het hele Robbenoordbos afgezaagd werd. Ellende dus.
Het enige goede aan het hotel was het zwembad met prachtig uitzicht!
We vertrokken zaterdag naar onze volgende bestemming: Salerno! Hier hadden we weer een Airbnb geboekt. Onze gastheer Aurelio was een topper. Samen met zijn vriend hebben ze onze zware koffers alle trappen opgetild! Ik vond het zonder die koffers al een hele klim! Respect voor deze mannen.
Daarna zijn we rond gaan wandelen in de stad, hebben we sushi gegeten en ’s avonds zijn we uitgegaan naar een club: Rucce Rosse. Het was buiten bij een haven en het was erg leuk. We kregen alleen wel echt bizar veel aandacht als 3 blonde meiden. Op een gegeven moment werd het echt irritant dus zijn we rond een uur of 3 maar weer gegaan.
De volgende dag zijn we met de auto naar Amalfi geweest. Ik ben daar 2 jaar terug al eens geweest met m’n ouders en ik vond het prachtig. Dit keer moest ik zelf de prachtige route rijden met mooie uitzichten maar ook met bizarre smalle kronkelweggetjes. Maar na al die hellingproeven en uitdagende manoeuvres die ik al heb moeten uitvoeren is niks mij meer te gek.
Voor ons reed een scooter die onderuit schoof en een flinke smak maakte. Ik trapte vol op de rem en we sprongen meteen uit de auto om te vragen of het wel ging met de man maar hij was al opgekrabbeld. We hielpen de scooter overeind en hij zei dat het wel ging. Ondertussen was er achter ons een file ontstaan. Maar we konden al vrij snel weer verder. Je schrikt dan toch even maar je staat wel meteen weer op scherp.
Het is best bizar hoe sommigen Italianen rijden hier. Hoe vaak ik al wel niet heb gezegd “Wat een mongolen hier, dit kan toch niet!!” En af en toe is het net of ik m’n moeder hoor als ik er weer kreten uitgooi als “LLLLevensgevaarlijk!!
Amalfi was prachtig, lekker terrasje hier en daar, wat rondstruinen en nog even kort op het strandje daar gelegen. Genoten van dit bijzondere plekje in Italie.
Vandaag zijn we aangekomen op weer een volgende bestemming; Sorrento! We zitten hier ook weer in een hotel met zwembad en prachtig uitzicht! Vandaag hebben we een zwembad dagje gehad en vanavond gaan we een restaurantje opzoeken in het stadje.
Nog maar een weekje en dan zit onze trip er alweer op. De dagen vliegen voorbij maar dat is natuurlijk alleen maar een goed teken.
Buona serata!
Desiree.
One Response to De Amalfikust!