De laatste vanuit Rome

Donderdag 21-05-2015 / 10:31

Buongiorno,

Dit is ‘m dan… Mijn laatste dag is aangebroken en dus ook de laatste blog vanuit Rome over een week vol ‘’laatste’s’’.

Maar eerst even een update over de bedreiging; De gozer die me bedreigd had wil naar de politie gaan om aangifte te doen tegen mij en mijn 2 huisgenoten. Geen idee waarvoor… roddelen geloof ik? Geloof niet dat dat een misdaad is en al helemaal niet als het op waarheid gebaseerd is. Nou, laat hem maar z’n gang gaan en mocht er politie aan te pas komen laat ik ze met alle liefde zijn dreig berichtjes lezen, even kijken wat ze daarvan zeggen. Hoe dan ook, ik vertrek toch vanmiddag dus ik heb er geen last meer van.

Zaterdagavond was het mijn laatste stapavondje hier. Ik ging eerst wat eten met Lachlan en een groepje Amerikaanse meiden en daarna zijn we in de club ‘Coyote’ beland. Zij gingen om 4 uur nog door naar een afterparty maar aangezien ik om 7 uur weer mijn bed uit moest om een Segway tour te doen besloot ik maar naar huis te gaan.
Terwijl ik in mijn eentje aan het zoeken was naar een taxi werd me een lift aangeboden door een gozer die me daar zag lopen, ik heb altijd geleerd dat ik niet met vreemde mannen mee mag gaan dus ik heb vriendelijk bedankt. Even verderop kwam er een snuiter naast me lopen die tegen me begon te praten en even later kreeg ik door dat terwijl hij naast me liep en tegen me praatte hij ondertussen gewoon aan z’n derde been liep te trekken!!! ‘’WTF IS ER MIS MET DEZE WERELD?!’’ Ik zei dat hij heel snel op moest sodemieteren.

Maandagavond was mijn laatste pub quiz en daar waren ze bij de quiz ook van op de hoogte want ze hadden expres een aantal vragen over Beyonce in de quiz verwerkt omdat ze wisten dat ik die geweldig vind. We wonnen een fles wijn dus dat was een mooie afsluiter.

Dinsdagochtend had ik mijn laaste Segway tour bij Rolling Rome. De 2 eigenaren van het bedrijf proberen me al een maand lang over te halen om te blijven of in ieder geval terug te komen. Ze vinden het vreselijk dat ik vertrek omdat, en ik citeer: ‘’Je bent een hele goede gids en de toeristen zijn dol op je! Daarbij krijg je ook nog eens de grootste fooien!’’ Afgelopen week hebben ze me zelfs een contract aangeboden voor als ik terug kom, zo graag willen ze me dus hebben! Toch leuk die waardering.
Dinsdagavond was mijn laatste oppasavondje met Lola en we gingen als afsluiting sushi eten met haar ouders. Naderhand vond ik het afscheid nemen toch wel lastig. Ben echt een beetje van dat meisje gaan houden, en ik ga haar ook zeker missen. Ze noemde me altijd ‘Pazza Desiree’ oftewel ‘Gekke Desiree’ omdat ik vaak zomaar midden op straat begon te dansen of te zingen (dit wil ik het liefst altijd doen maar dan denken mensen dat ik niet spoor en met een kind erbij is alles geoorloofd en leuk dus daar heb ik gretig gebruik van gemaakt) ze vond dit stiekem erg leuk en moest er vaak om lachen. Ik zei dan dat ik trots was dat ik een beetje gek ben want normaal is ook maar saai.
Toen ik haar aan het einde van deze avond een knuffel gaf zag ik tranen in haar oogjes en ik had ook een brok in m’n keel.
Toen ik thuis kwam kreeg ik een berichtje van Lola’s moeder met de mededeling dat Lola een foto van ons 2en op haar nachtkastje had gezet en dat ze voor het slapen gaan moest huilen en zei: ‘’Ik had niet gedacht dat ik haar zo erg zou missen’’. Dat berichtje was de druppel en ik heb zelf toen ook wel even een traantje weggepinkt.
De volgende dag kreeg ik nog de vraag of ik mijn NL telefoonnummer wilde geven want Lola wilde die hebben. Fijn gevoel dat ze in contact wil blijven.

Woensdag had ik mijn allerlaatste fietstour. Helaas met Duitsers… Ik vond het jammer dat ik niet nog even een leuke gezellige Nederlandse tour had waarbij ik zelfverzekerd en nog even vol overtuiging de tours had kunnen afsluiten. ’s Middags sprak ik voor de allerlaatste keer nog even af met Yohan. Ook dit was een lastig afscheid omdat we elkaar erg leuk vinden maar we wisten van tevoren allebei dat hij de komende 2 jaar in Milaan zit en ik in Nederland dus hebben al die tijd wel bewust een bepaalde afstand gehouden. Weer een brok in de keel en ook hij had het er moeilijk mee.
’s Avonds had ik nog een afscheidsetentje met een groep vrienden, mensen die allemaal op hun eigen manier hebben bijgedragen aan mijn Rome ervaring en het zo geweldig hebben gemaakt. Ik vond het een naar idee dat ik de eerste ben van mijn groep vrienden die vertrekt maar ik weet dat een stuk of 5 van hen over een aantal maanden ook weggaan dus misschien is het juist wel fijn dat je op een punt vertrekt dat je iedereen nog bij je hebt en dus niet steeds afscheid moet nemen en mensen 1 voor 1 ziet vertrekken. Dubbele gevoelens.

Ook al mis ik Nederland wel en mijn vrienden en familie weet ik zeker dat ik Rome ook ga missen als ik thuis ben, maar ook bepaalde dingen niet… Hier even een rijtje:

Wat ik wel ga missen:

• Mensen die ‘’Bella’’ tegen je zeggen op straat. (Het maakt niet uit hoe verrot je er sommige dagen uit ziet, mensen noemen je even goed wel ‘’bella’’, fijn voor het zelfvertrouwen)
• Het eten… Vooral de heerlijke pasta’s, pizza’s, gelato, prosciutto, mozzarella etc.
• Mijn vrienden… Hier heb ik inmiddels ook een hele fijne groep mensen om me heen verzameld die ik zeker ga missen.
• De koffie… Ik was niet zo’n koffie liefhebber/drinker maar wat ik hier geproefd heb daar kunnen ze in NL niet aan tippen.
• Het weer… geen uitleg nodig.
• De sfeer en de straatjes… Ik kan nog steeds genieten als ik hier in sommige wijken door die heerlijke Italiaanse straatjes loop met zo’n fijn sfeertje en waslijntjes over de straat.
• Het gidsen… Ik vond het werk ook gewoon ontzettend leuk om te doen. Iedere dag nieuwe mensen ontmoeten en mensen een geweldige dag bezorgen.
• Het niet hebben van een koortslip… In NL heb ik regelmatig last van een koortslip maar in de afgelopen 9 maanden hier in Rome heb ik dat maar 1 x gehad en dat was na een wel heel bar weekendje.
• De verassingen… Dat je op iedere hoek van de straat weer iets moois, historisch of indrukwekkends tegen komt waar een hele geschiedenis achter zit.
• De wijn… Behoeft geen uitleg.
• De taal… Ook geen uitleg nodig.

Wat ik niet ga missen:

• Het chaotische verkeer… Dat ze niet stoppen voor een zebrapad of overdreven hysterisch reageren vanuit een auto, van rechts inhalen, geen belijning, alles door elkaar, geen fiestpaden, etc.
• De Italiaanse mannen… Het geromantiseerde beeld wat wij vrouwen hebben van de Italiaanse man heb ik laten varen. Natuurlijk heb je uitzonderingen maar in het algemeen vond ik ze te klein en te glad.
• Arrogante vrouwen… Ook hier zijn er natuurlijk zat uitzonderingen maar over het algemeen vind ik de Italiaanse vrouwen nogal arrogant.
• De overvolle metro’s… Omdat er maar 2 metro lijnen zijn in zo’n gigantische stad als Rome, zitten die vaak overvol wat echt vreselijk irritant is.
• Bekrompenheid… Over het algemeen zijn Italianen best wel traditioneel en niet echt open-minded, wat dat betreft ben ik trots dat ik uit Nederland kom. Begrijp me niet verkeerd, ook hier zijn uiteraard weer uitzonderingen.
• Geklef in het openbaar… Vind ik bijzonder opvallend hier in Rome. Hier en daar een kusje is prima uiteraard maar sommige mensen staan echt in de metro, in je oor uitgebreid speeksel te verwisselen. Ik hoef dit niet te zien en al helemaal niet te horen.
• Slechte straten… Ik zie regelmatig (oude) mensen struikelen of vallen omdat de straten hier zo ongelijk en hobbelig zijn met vaak loszittende stenen. Levensgevaarlijk als je het mij vraagt en bijna onmogelijk om hier met naaldhakken over straat te gaan… Ook meteen weer iets wat ik mis.

Toen ik aan dit avontuur begon ging ik in eerste instantie voor 3 maanden heen want Top Bike kon me voor 3 maanden werk aanbieden. Ik had toen al wel in mijn hoofd dat als het me zou bevallen hier in Rome en ik zou de kans krijgen, ik het misschien kon verlengen tot 6 maanden. Dit lukte en uiteindelijk beviel het dus zo goed dat ik hier 9 maanden ben geweest.
Toen ik hierheen ging vroegen sommige mensen of ik ‘’mezelf beter wilde leren kennen’’ of ‘’op zoek ging naar mezelf’’. Nee, dat was nooit m’n plan. Ik kende mezelf al aardig goed en ik ben mezelf nooit kwijt geweest. Ik ging puur voor de uitdaging en de ervaring. En natuurlijk kom je jezelf hier wel eens tegen en leer je jezelf nog een stukje beter kennen maar wat ik het grootste goed vind is dat ik mezelf onbewust meer ben gaan waarderen wat ook weer bijdraagt aan mijn zelfvertrouwen. Ik ben eigenlijk best wel heel blij met wie ik ben en wat ik kan. Natuurlijk heb ik ook mijn mindere kanten maar zelfs die heb ik hier leren waarderen.

Via deze weg wil ik nog even mijn ouders bedanken want zij waren er altijd voor me. Ook al waren ze ver weg, ze stonden altijd voor me klaar. Ik heb de beste ouders van de wereld. <3

Ik wil al mijn trouwe blog lezers bedanken voor het volgen van mijn verhalen en avonturen hier in Rome.
Ik heb inmiddels al vernomen dat meerdere Nederlanders niet willen dat ik terug kom omdat ze mijn blogs zo gaan missen, haha! Lekker dan! Nee, leuk om te horen natuurlijk maar als jullie denken dat jullie nu van me af zijn dan hebben jullie het mis! Ik ben nog niet klaar.
Oke, aankomende maand zal ik misschien wat minder schrijven maar ik zal even goed hier en daar nog een blogje schrijven over het acclimatiseren in Nederland en op Wieringen. En in juli ga ik nog een maand reizen naar LONDEN, CUBA, JAMAICA EN MIAMI. Dus dan kunnen jullie iedere week weer een blog verwachten vanuit een ander land!

Al met al kan ik zeggen dat ik optimaal heb genoten van deze 9 maanden lange ervaring, het was in 1 woord SUPER! Dit neemt niemand meer van me af en deze ervaring zal ik voor de rest van mijn leven met me meedragen. Per sempre.

Grazie e a presto!

Baci,
Desiree.