Italiaanse kappersbeurt

Zondag 28-09-2014 / 12:00

Vrijdagochtend werd ik wakker en het eerste wat ik doe als ik wakker wordt is op m’n telefoon kijken. Zo ook deze ochtend. 3 gemiste oproepen van Topbike en appjes van Valentina om te zeggen dat ik een tour had om 9.15 en waar ik bleef! Op dat moment was het 9.30. SHIT! Ik was er heilig van overtuigd dat mijn tours op zaterdag en zondagochtend waren! Ik heb ze terug gebeld om mijn excuses aan te bieden, ze vertelde dat ze Maud snel op het laatste moment opgetrommeld hadden. Ik voelde me echt kut hierover en dit zal me dan ook niet snel nog een keer gebeuren. Toen ik later met Maud sprak was ze gelukkig helemaal niet boos. ‘’Dat kan iedereen een keer gebeuren’’ zei ze. Ik besloot dan maar gebruik te maken van mijn ‘’opgeëiste’’ vrije dag door wat boodschappen te doen en een bezoekje aan de kapper te brengen. 2 straten verderop zit een kapsalon waarvan ik  een goede indruk had omdat iedere keer als ik erlangs liep het heel vol en druk was, de kappers luidruchtig en zelfverzekerd waren en het had een moderne vlotte uitstraling; Studio 85. Om 15.00 had ik een afspraak bij de enige kapster die een beetje Engels sprak. Ik had haar een plaatje laten zien van wat het ongeveer moest worden en ze ging meteen aan de slag. Ik scheurde van de dorst en ik zag regelmatig dienblaadjes met drinken voorbij komen maar dat was alleen voor het personeel. Niks geen ‘’Wil je wat drinken? Koffie? Thee? Iets anders?’’ zoals ik dat gewend ben bij mijn oude vertrouwde kappertje in Hippolytushoef. Op een gegeven moment vroeg de kapster of ik wat naar beneden wilde zakken zodat ze er beter bij kon, dus ik op zoek naar de hendel onder de stoel om mezelf te laten zakken. Die was er niet. Ik moest mezelf naar beneden laten zakken! Daar zat ik dan, onderuitgezakt met m’n billen op het randje van de stoel, erg oncomfortabel. Ook zijn ze hier een stuk hardhandiger dan ik gewend ben. Ze duwen of trekken hier gewoon je hoofd de kant op die ze willen. De folietjes van de haarverf werden ook hard handig dicht geklapt. Normaal zit ik heel ontspannen in een kappersstoel, hier was dat toch iets minder. Toen mijn haar gewassen werd ging dat niet op de ontspannen, masserende, zachte manier die ik gewend ben van ’t Kappershuys in Hippo, dit leek meer op de ‘’Thaise massage’’ onder de wasbeurten. Nu begreep ik ook waarom ik aan het begin een soort blauw, plastic schortje omgeknoopt kreeg, ze was zo wild in dat water dat ik regelmatig spetters op me kreeg. Er kwam een liedje bij me op die ik in mijn hoofd meezong, bekend uit mijn vroegere jaren: ‘’Spetter, spatter, spater, lekker in het water’’. Daarna moest ik geknipt worden door een andere kapster die geen Engels sprak. Ik moest mijn fotootje weer tevoorschijn halen maar… mijn batterij was leeg!!! SHIT… De Engels sprekende kapster probeerde  een beetje uit te leggen wat ik wilde en  ik probeerde het haar met handen en voetenwerk te laten zien. Op hoop van zegen dan maar… Uiteindelijk kwam het aardig in de buurt bij wat ik in mijn hoofd had maar ik ben er nog niet helemaal zeker van of ik het zo laat of misschien nog een tikkie korter laat knippen. Uiteindelijk heb ik daar 2,5 uur in de kappersstoel gezeten! Bij mijn eigen kappertje in Hippo is dat meestal een uur minder.
’s Avonds had ik met Karina afgesproken om wat te gaan drinken in Monti, een leuke wijk waar iedereen ook weer op straat of op pleintjes met elkaar staat te drinken. Wij dus ook. Leuke en gezellige sfeer en goed om je avond mee te beginnen. Wij gingen daarna door naar een feestje waar ik in het begin ook al eens geweest was; Meltin park in Vivai Garden. Met lekkere ‘’old-skool’’ muziek, alle ‘’golden oldies’’ kwamen voorbij. Hele leuke en gezellig avond gehad.

Na 3 uurtjes slaap moest ik weer opstaan om een tour te doen. Ik had het wel even zwaar moet ik zeggen maar als ik eenmaal begin dan gaat het eigenlijk prima. Beetje een tamme, rustige groep was dit, wat weer extra energie kost omdat je minder terug krijgt. Even goed leuke positieve reacties ontvangen naderhand.
Na de tour had ik wat tijd te doden en dus dacht ik op de bank in de gidsenruimte mooi even wat slaap in te halen toen ik werd uitgenodigd om mee te gaan lunchen met Lieke en Mies – 2 andere gidsen – in het park. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen. Zo leer ik mijn collega’s ook weer wat beter kennen.
Om 15.30 fietste ik weer een panoramische tour mee als training met Mies met een hele leuke enthousiaste en geïnteresseerde groep. Om 20.30 waren we klaar dus al met al een lang dagje achter de rug en ik was dan ook best wel kapot toen ik thuis aan kwam maar ik had nog plannen om op stap te gaan met Karina. Ik kon haar helemaal niet bereiken en dus ben ik in slaap gevallen. De volgende ochtend kreeg ik bericht dat ook Karina in slaap was gevallen en me dus niet meer terug had kunnen berichten. Nou ja, misschien had ik dit even nodig.

Het grappige is dat ik nu al regelmatig bekenden gewoon tegen kom in de stad. Mensen die ik heb begeleid tijdens een tour die ik dan een andere dag ergens tegen het lijf loop bijvoorbeeld. Zoals jullie in mijn vorige blogs hebben kunnen lezen kom ik Ramzi regelmatig tegen, donderdag zat ik in de metro en toen kwam Valentina van Italiaanse les mijn coupe binnen lopen, tijdens de borrel in Monti liep ik mijn huisgenoot toevallig tegen het lijf, op het feest van vrijdag zagen we een stalker van Karina van Happy Hour en gister tijdens een stop van de tour in de Sinaasappeltuin kwam ik Stephan tegen, ook van Italiaanse les. Zo merk je dat je toch al wat mensen leert kennen.

 Als Italianen me vragen waar ik vandaan kom uit Nederland zeg ik meestal ‘’near Amsterdam’’, lekker makkelijk. Het grappige is dat die Italianen Amsterdam natuurlijk helemaal geweldig vinden dus als je het woord ‘’Amsterdam’’ noemt krijgen ze meteen een glimlach op hun gezicht, verschijnen er wietplantjes in hun ogen en kijken ze je aan of je een of andere rockster bent!

Ciao Ciao!

Desiree.